Wulwodynia jest to ból w okolicy sromu, krocza czy odbytu utrzymujący się przez co najmniej 3 miesiące. Dyskomfort może objawiać się nie tylko bólem, ale także świądem, pieczeniem, nadwrażliwością czy suchością tych okolic. Również ból występujący u kobiety podczas stosunku seksualnego (tak zwana dyspareunia), może być nazwany wulwodynią prowokowaną, jeśli wykluczymy wszelkie inne przyczyny.
Wulwodynia może objawiać się bólem ciągłym lub okresowym, który może pojawiać się albo spontanicznie, bez bezpośredniej przyczyny, albo w odpowiedzi na ucisk, dotyk, stosunek seksualny (wówczas mówimy o wulwodynii prowokowanej).
W celu zdiagnozowania wulwodynii konieczne jest najpierw wykluczenie wszelkich innych przyczyn dyskomfortu okolic intymnych takich jak na przykład zakażenie grzybicze czy wady w budowie narządu rodnego. Badacze twierdzą, że wulwodynia może dotykać nawet 16% kobiet na całym świecie. Oznacza to, że nawet co szósta kobieta może cierpieć na przewlekły ból okolic intymnych. Jest to ogromne wyzwanie, aby uczynić ich życie łatwiejszym i umożliwić im funkcjonowanie bez bólu. Choroba ta występuje głównie u młodych kobiet, najczęściej przed 25. rokiem życiem. Stres, długotrwałe napięcie, a także osobowość nastawiona na wykonywanie zadań i perfekcyjność są czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia wulwodynii. Również brak odpoczynku i umiejętności odreagowywania napięć i emocji zwiększa szansę na wystąpienie tej choroby.
W przebiegu wulwodynii mogą występować częste infekcje pochwy oraz pęcherza moczowego, ale są raczej efektem choroby niż jej przyczyną. Pogłębiają jednak dolegliwości bólowe. Przyczyny wulwodynii nie są do końca znane. Prawdopodobnie wiążą się z dysfunkcją mięśniowo-powięziową w zakresie miednicy czyli nadmiernym napięciem mięśni miednicy. Z tego powodu osoby podejrzewające u siebie wulwodynię lub posiadające taką diagnozę od lekarza powinny uważać z wykonywaniem ćwiczeń Kegla oraz z używaniem tzw. kulek gejszy, które służą wzmacnianiu napięcia mięśni dna miednicy.
Jeśli chodzi o leczenie to istnieje wiele metod stosowanych w wulwodynii, także farmakologicznych i operacyjnych. To co warte podkreślenia to fakt, że leczenie bólu powinno być absolutnym priorytetem i podstawą postępowania wobec pacjentki. Ze względu na różnorodność metod leczenia szczególnie ważne jest indywidualne podejście do kobiety.
Można wyróżnić trzy najczęstsze sposoby postępowania, które dają dobre efekty przy stosowaniu ich wszystkich na raz:
1. Terapia manualna (mięśniowo-powięziowa), która skupia się na rozluźnianiu przez rehabilitanta mięśni miednicy pacjentki.
2. Terapia poznawczo-behawioralna, która w przypadku wulwodynii zajmuje się przede wszystkim nauką relaksacji i redukcji stresu.
3. Ogólna fizjoterapia polegająca na odpowiedniej mobilizacji powięzi.
Taka trójskładnikowa terapia daje bardzo dobre efekty u przeważającej większości pacjentek. Dlatego w przypadku podejrzenia wulwodynii należy poinformować o tym lekarza. W internecie można znaleźć listę gabinetów ginekologicznych, w których lekarze są przeszkoleni w zakresie wulwodynii oraz ankietę, przy pomocy której możemy sprawdzić czy nasze objawy są objawami wulwodynii. Ważne jest żeby nie wstydzić się swojej choroby, szukać pomocy u specjalistów i nie zgadzać się na życie z przewlekłym bólem.
2019-06-09
