Po maturze przyszedł czas na wybór kierunku studiów. Decyzja nie łatwa, ponieważ rzutuje na całe moje późniejsze życie. Wybrałam studia położnicze, co dla wielu moich bliskich było decyzją zgoła szaloną. Podchodząc do rekrutacji kierowałam się przede wszystkim przekonaniem, że posiadam predyspozycję do wykonywania zawodu położnej. Od jakiegoś czasu czułam, że pociąga mnie położnictwo.

Mam nadzieję, że zostanę położną z powołania, która w swojej pracy będzie korzystała nie tylko ze zdobytych umiejętności, ale także wkładała serce w to, co robi. Zawód położnej jest powszechnie postrzegany jako piękny, szlachetny, ale też bardzo odpowiedzialny.

Jednak zanim zacznie się pracować w zawodzie, trzeba skończyć ciężkie studia. Praca położnej do najłatwiejszych i najprzyjemniejszych również podobno nie należy. Ale serce mi podpowiada, że warto skończyć studia położnicze i w przyszłości - na co dzień - być świadkiem narodzin nowego życia.

Miałam to szczęście, że rodzice radośnie zaakceptowali moją decyzję o wyborze studiów. Tymczasem w gronie najbliższych znajomych spotkałam się również z negatywnym odbiorem mojego pomysłu dalszej edukacji i pracy. Wiele osób uważa zawód położnej za niewdzięczny ze względu na styczność ze wstydliwymi aspektami ludzkiej natury.

Na studia udało mi się dostać w pierwszej turze. Rekrutacja pokazała, że zainteresowanie położnictwem w Polsce jest obecnie duże. Aktualnie czeka mnie przeprowadzka do nowego miasta, zapowiada się bardzo ciężki rok.
Na położnictwie mamy zaplanowane zajęcia najczęściej od godziny 8.00 do godziny 20.00, od poniedziałku do piątku. Całe dni będą wypełnione różnymi zajęciami. Od podstaw pielęgniarstwa, przez techniki położnicze, aż do pedagogiki. Mamy również przedmioty dotyczące wiedzy ogólnej z zakresu biologii, chemii i fizyki, takie jak biochemia i biofizyka.

Już na pierwszym roku studiów są przewidziane praktyki w szpitalu, co zweryfikuje plany i udowodni, czy ten zawód jest dla nas odpowiedni. Przecież tak naprawdę porody nie są zjawiskiem widywanym na co dzień. Dlatego wybór tego kierunku studiów wiąże się z ogromnym ryzykiem. Najprawdopodobniej żadna z kandydatek na studia położnicze porodu na żywo nie widziała.

Co prawda, na filmach możemy zobaczyć przychodzenie dzieci na świat. Filmy pełne krzyku rodzącej, która w domu - w ostatniej chwili, gdy odejdą jej wody - orientuje się, że rodzi i zaczyna się pogoń całej rodziny do szpitala na salę porodową. Finalnie rodzi się śliczne różowiutkie dziecko.

Zdaję sobie sprawę z tego faktu, że w praktyce wygląda to nieco inaczej, ale niestety - przed rozpoczęciem studiów nie mam możliwości sprawdzenia, jak ten zawód wygląda od podszewki. Jestem pełna nadziei, że odnajdę się w roli położnej. Oczywiście, obecnie pojawia się też mnóstwo wątpliwości dotyczących tego, czy sobie poradzę z tymi jakże wymagającymi studiami medycznymi.

Ciężko jest też mi określić, czy posiadam predyspozycje do wykonywania zawodu. Bardzo chciałabym, aby najbliższe pięć lat nauki na uniwersytecie medycznym było dla mnie odkrywaniem tajników położnictwa, a nie mechanicznym przygotowaniem do zawodu.

Wiem, że wiele absolwentek tego kierunku studiów po zdobyciu pewnego doświadczenia w Polsce wyjeżdża za granicę, gdzie położne mają dużo lepsze perspektywy zawodowe. Jest to dla mnie zrozumiałe, jednak wolałabym w przyszłości nie musieć wyjeżdżać z ojczyzny. Liczę na znalezienie dobrej pracy w Polsce i na to, że w najbliższych latach poprawią się warunki pracy położnych zatrudnionych w szpitalach państwowych.

Pełna nadziei przygotowuję się do studiów, które rozpoczną się w październiku 2015. Oby moja przygoda z położnictwem była pełna radosnych zaskoczeń a nie rozczarowań!

2015-09-30